سال میان دو پلک را ثانیه هایی شبیه راز تولد بدرقه کردند. کم کم، در ارتفاع خیس ملاقات صومعه نور ساخته شد. حادثه از جنس ترس بود. ترس وارد ترکیب سنگ ها می شد. حنجره ای در ضخامت خنک باد غربت یک دوست را زمزمه می کرد. از سر باران تا ته پاییز تجربه های کبوترانه روان بود. باران وقتی که ایستاد منظره اوراق بود. وسعت مرطوب از نفس افتاد قوس قزح در دهان حوصله ی ما آب شد. سهراب سپهری… باز باران، با ترانه، با گهرهای فراوان می خورد بر بام خانه. من به پشت شیشه تنها، ایستاده در گذرها، رودها راه اوفتاده. شاد و خرم یک دو سه گنجشک پر گو، باز هر دم می پرند، این سو و آن سو. می خورد بر شیشه و در مشت و سیلی، آسمان امروز دیگر نیست نیلی. یادم آرد روز باران: گردش یک روز دیرین، خوب و شیرین توی جنگل های گیلان. کودکی ده ساله بودم، شاد و خرم نرم و نازک، چست و چابک. از پرنده، از خزنده، از چرنده، بود جنگل گرم و زنده. آسمان آبی، چو دریا، یک دو ابر، اینجا و آنجا چون دل من، روز روشن. بوی جنگل، تازه و تر، همچو می مستی دهنده. بر درختان میزدی پر، هر کجا زیبا پرنده. برکه ها آرام و آبی، برگ و گل هر جا نمایان، چتر نیلوفر درخشان، آفتابی. سنگ ها از آب جسته، از خزه پوشیده تن را، بس وزغ آنجا نشسته، دم به دم در شور و غوغا. رودخانه، با دو صد زیبا ترانه، زیر پاهای درختان چرخ میزد، چرخ میزد، همچو مستان. چشمه ها چون شیشه های آفتابی، نرم و خوش در جوش و لرزه، توی آنها سنگ ریزه، سرخ و سبز و زرد و آبی. با دو پای کودکانه، می دویدم همچو آهو، می پریدم از لب جو، دور میگشتم ز خانه. می کشانیدم به پایین، شاخه های بید مشکی دست من می گشت رنگین، از تمشک سرخ و مشکی. می شندیم از پرنده، داستانهای نهانی، از لب باد وزنده، رازهای زندگانی. هر چه می دیدم در آنجا، بود دلکش، بود زیبا، شاد بودم، می سرودم “روز، ای روز دلارا! داده ات خورشید رخشان، این چنین رخسار زیبا، ورنه بودی زشت و بیجان. این درختان، با همه سبزی و خوبی، گو چه می بودند جز پاهای چوبی، گر نبودی مهر رخشان؟ روز، ای روز دلارا! گر دلارایی ست، از خورشید باشد. ای درخت سبز و زیبا! هر چه زیبایی ست از خورشید باشد.” اندک اندک، رفته رفته، ابر ها گشتند چیره. آسمان گردید تیره، بسته شد رخساره ی خورشید رخشان، ریخت باران، ریخت باران. جنگل از باد گریزان، چرخ ها می زد چو دریا، دانه ها ی “گرد” باران، پهن میگشتند هر جا. برق چون شمشیر بران، پاره میکرد ابر ها را تندر دیوانه غران، مشت میزد ابرها را. روی برکه مرغ آبی، از میانه، از کرانه، با شتابی چرخ میزد بی شماره. گیسوی سیمین مه را، شانه میزد دست باران باد ها، با فوت، خوانا، می نمودندش پریشان. سبزه در زیر درختان، رفته رفته گشت دریا توی این دریای جوشان، جنگل وارونه پیدا. بس دلارا بود جنگل، به، چه زیبا بود جنگل! بس فسانه، بس ترانه، بس ترانه، بس فسانه. بس گوارا بود باران، به، چه زیبا بود باران! می شنیدم اندر این گوهر فشانی، رازهای جاودانی، پند های آسمانی. “بشنو از من، کودک من، پیش چشم مرد فردا، زندگانی، خواه تیره، خواه روشن، هست زیبا، هست زیبا، هست زیبا آنگاه بانوی پر غرور عشق خود را دیدم در آستانه پر نیلوفر، که به آسمان بارانی می اندیشید و آنگاه بانوی پر غرور عشق خود را دیدم در آستانه پر نیلوفر باران، که پیرهنش دستخوش بادی شوخ بود و آنگاه بانوی پر غرور باران را در آستانه نیلوفرها، که از سفر دشوار آسمان باز می آمد. احمد شاملو